Hep mi karanlýða mahkum seninle? Artýk hiç aydýnlanmayacak mý umutlarým? Hayatýn rengini çizdiðim þu günlerde, Beni geleceðime küstürdün ya kutlarým.
Umutlar tükenmez bitmez sanmýþtým, Dostluða, sevgiye hep inanmýþtým, Belki de bu yüzden kolay kanmýþtým, Bana çaresizliði tattýrdýn ya kutlarým.
Hep mi kötü bu dünya, bütün insanlar, Sen onlardan farklý olsan ne çýkar Bu öfken hem kendine hem baþkasýna zarar Genç yaþýmda beni çürüttün ya kutlarým.
Neydi bu kadar kötü, bencil yapan þey seni? Bu kadar nasýl çektin iyilikten kendini? Yazýk olur dedim, tüketme bu sevgimi, Kalbimi bin bir kere yýprattýn ya kutlarým.
Hep haklý gördün, kendini inandýrmýþsýn buna. Ne desem ne söylesem kar etmiyor ki sana. Bir gün olur belki geç, aklýn gelir baþýna, Varlýðýmý yok saydýn, harcadýn ya kutlarým.
Çok eski bir defterin arasýndan buldum bu þiirimi, 23.02.1996 tarihli. Þimdi bakýyorum da ne kadar çok hatasý ne çok kusuru varmýþ. Ama orjinal kalsýn diye düzeltme yapmadan yayýnlýyorum.Affola...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mutedildalgalı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.