Aþinâdýr her evlat ta doðuþtan sesine
Dil, anne/m dediðinde harf heceye renk katar.
Esir düþerken bazen kalp kasvetin ye’sine
Þefkatli kollarýyla bizi düþerken tutar.
Bedbahtlar baðlasa da sebebe, bahaneye
Anne sevgisi sýðmaz güne, aya... seneye
Hüzün kokusu siner eksik olan haneye
Ay geceye küs olur; güneþ, doðarken batar.
"Yandým anam!" der insan, takýlsa ayak taþa
Yâr, tereddüt eder de, o gelir koþa koþa
Ýsyan etmek bir yana, incitemeyiz, hâþâ
Annenin bedduasý felâket için yeter.
Saçýnýn tek teline deðiþilmez bir cihan
Öksüz kalan evlâda koca zindandýr bu han
Yapayalnýz, mahzûndur; kalp kan aðlar anbean
Kýzarak "öff" diyenler ömrünü heder eder.
Uymasa da çoðu kez yeni yetme gencimiz
"Anaya saygý" diyor örfümüz, inancýmýz.
Farzýmuhal üzdüysek; geçtiðinde hýncýmýz
Uzun sürmez nedâmet; sinemiz yanar, tüter.
Bir evlat uðrunaysa haz verir yokuþ çýkmak
Aklýna dahi gelmez vazgeçmek ya da býkmak
Aklýndan dahi geçmez elimizi býrakmak
O yüzden son nefeste gözleri açýk gider.
Duasýyla aþarýz her derdi her kederi
Annelere isyanýn cehennemdir ederi
Rabbim, yazma kimseye böyle korkunç kaderi
Annesine zulmeden, yaþarken ölür, biter...
Mecit Aktürk