Ateþ ateþ üstüne, ne yapsak bilmiyoruz,
Ýhanet kumkumasý eyledi yurdu mekân,
Aðlamak bir kader mi, niye hiç gülmüyoruz?
Gözyaþýna mendil mi bulunan tek bir imkân?
Vatan kan aðlýyor bak, uzanacak el nerde?
Varsa yararlý ilâç sunun artýk bu derde,
Gayrý deli fikirler dolaþýyor bu serde,
Vallahi de yaparým, þahit ol bana Furkan.
Atamýn kemikleri "Vah!" diye sesleniyor,
Sýrtlanlar birlik olmuþ ete hevesleniyor,
Beni arkamdan vuran hep benden besleniyor,
Boyun mu eðeceksin yok diye senin arkan?
Ele umut besleme, el derdin seyircisi,
Bu bedeni çürüten aðunun zehircisi,
Hedefteki zaferin ancak bir tehircisi,
Gözü dirliðindedir, asýl o yurda sarkan.
Arka, destek istemem; canýn ne önemi var?
Ne para ne de mevki, ne de gözü yaþlý yâr,
Hiçbir þey gözümde yok yakarken vataný nar,
Bedel varsa öderim, namerttir bundan korkan.
Muammer Akman