Çıkarken Beni At

Çýkarken Beni At




köprü’de bulduðum yaðýz gece,
önce sesler kavuþur, önce gözler.

bir kayýðýn koparak denizinden ayrýlýþý
sabahlarý uyandýðýnda bir bardak suyun
seni kaldýrýþý, o nöbetlerde kim yargýsý
yalnýzlýk kimin allah’ý?!


köprü’de seviþtik rüzgâr gördü bizi,
önce dudaklar umulur, önce yumruklar.


kapýnýn sertçe kapanýþý var yüzümde
anlatamam, küçük bir serçenin büyük demleriyim
yorgun akþamlara uçarken kimde
kurumuþ yapraklarýn kekemesinde!


köprü’de tuttum ellerini görmedi hiç kimse,
önce avuçlar bilir, önce parmaklar.


hatýrlar mýsýn? bedenini unutarak evden çýktýðýnda
yanýnda hiç bozuk bir gülümsemen yoktu
yine de yüzünü yadýrgamamýþtý kimse
sanki seni kimse tanýmýyordu
sanki hiç deniz görmemiþti gözlerin
sanki öyle bembeyaz
öyle anlatýlmaz


sevgilim, kýþ yaðar mý sulara?!
çünkü
gözleri oyulmuþ-yoksul biri böyle aðlatýlmaz!





Payanda
Sosyal Medyada Paylaşın: