İZMİR YOLLARINDAN SON MEKTUP

Belki þimdi sana son
Sözlerimi yazmadan
Gözlerim kapanacak.
Belki var daha beþ on
Dakikalýk bir zaman.
Anne, için yanacak
Mektubum okunurken.
Beliren bir emeli
Çok görme bana sakýn.
Ben Tanrý’ya en yakýn
Bir yola sapýyorum,
Milletimin uðrunda
Türbemi yapýyorum.
Düþündüm huzurunda
Ebedi bir akþamýn,
Düþündüm ki babamýn
Dizi dibinde geçen
Yirmi iki seneden
Elimizde kalan ne?
Sorarým sana anne:
Madem ki gün gelecek,
Herkes ayný meleðin
Önünde eðilecek,
Niçin o güne deðin
Çan sesleri duyayým?
Bugün de bir yarýn da.
Býrakýn uyuyayým
Ýzmir kapýlarýnda!
Anne elveda artýk,
Þu iki üç asýrlýk
Gecenin gündüzünü
Görmeden gidiyorum.
Ne beis var diyorum,
O günün seherinde
Senin ince yüzünü
Görüyor gibiyim ya...
Ey genç gecelerinde
Beþiðimi bekleyen!
Ediyorum emanet
Seni Anadolu’ya!
Sütünden, emeðinden
Ne verdinse helâl et.
Söyle Hacer’e o da
Hakkýný helâl etsin,
Gönülcüðü dilerse
Baþkalarýna gitsin...
Ben ermeden murada
Ecel kýrdý kolumu;
Artýk beyhude yere
Beklemesin yolumu.
O ne anne, o güzel
Gözlerinden akan ne?
Geri dönemem diye
Aðlýyor musun anne?
Sosyal Medyada Paylaşın: