Kar Yağarken Pencere

dilinin ucunda ne varsa insanýn
iþte ben ona inandým.
yavru bir kuþun daha ilk denemesinde
tutunmaya çalýþmasý gibi göðe
ne bulduysam abandým
ve uça uça
karasular indi kanatlarýma

oysa bütün insanlar eþittir direksiyon baþýnda
ama biri var ki þimdi yok aramýzda
huzur yazýp da bulamayan tanpýnar
inleyip duruyor narmanlý handa

dünya tuhaf deðil mi
kýzarmýþ ekmeðe tereyað sürer gibi
çocuklar yetiþtiriyoruz ölmesi için.
bir istek ki dövüp duruyor bizi
oynaþýp duruyor bizi
oynaþýp duruyoruz kapkaranlýk sularda
kirletmek için o bembeyaz gömleði

dizlerinden vurulmuþ bir adam ki o benim
ne kadar benziyorum emekleyen çocuða
bir anda yýkýlýyor cana yakýn ne varsa
yemeðin etini seçmek gibi mesela.

dünyanýn soluðudur kar yaðarken pencere
silinen bir vazoya tozun konmasý gibi
ey dokunma duygusu
sensin bu bahçenin sahibi.

kar tutmuyor artýk þehirleri nedense
sesini teybe çekip sonra da beðenmeyen
her kimse;
ona benzetiyorum ben, bu tuhaf iliþkiyi.
ki insan mütercimdir, kalbindeki o þeyi
metal tadý olsa da ýsýrdýðý herþeyde
çevirip durur kendi dilince.

ve kaybolunca kapýnýn anahtarý
duvarla kardeþ olur güzelim kapý.





Sosyal Medyada Paylaşın: