Affet beni, Rose..

Affet beni, Rose..

Bitmeliydik artýk, kýrýlma n’olur..
dayanamam ki; gözlerinden hüzün damlamasýna..
Kýzma bana, seni anýmsatan siirler yazmama yada;
Yazdýðým siirlerin hüzünlerinde kaybolmana.
Bu aska, ayrýlýgý gebe býraktýðým icin affet beni en cokta..

Cok kýrdým bizi affet..

Ayrýlýk Tanrýçasýna çetin mücadeler verdim, hep fazla istedi, bitti’m...
beraber gittigimiz yerleri bilinc altýmý linç etti..
Fotograflarýnla saatlerce bakýsmaktan,
Bluzunda kokunu aramaktan yoruldum affet..

Erken bittik Rose; direnemedim, affet..

Encokta kalmayý unuttuk birbirimizde belkide,
Asýlmýs suratlarýmýzda, askýmýzý kaybettik...
Uykuyla uyanýklýk arasýndaki bir yerde,
Unuttuk düþlerimizi belkide..
Onulmazligimizdan buyuk kalabalýklar kurduk,
Bu kalabalýklarda fazlaca tükettik bizi, affet..

Kimbilir....
Belkide; ortak öznelerde bulusur yüklemlerimiz,
Zamanla, farklý bedenlerde hayat bulur hikayemiz,
Bazen de keþkelerimizden doðar mutlu günlerimiz
Belki de mahserde saklýdýr, mutluluk çiçeklerimiz..
Kimbilir Rose kimbilir..

En cokta bu intihar mektubunu yazdýgým için affet beni;
Bu geç kalýnmýslýk cümleleri arasýnda yitirdik bizi..
Sosyal Medyada Paylaşın: