Sana Ýstanbul’u sevmeyi öðreteceðim ve bir de en güzel tahammür eden aþkýmýzý sana bu akþam "bütün meyhanelerini dolaþtýracaðým Ýstanbul’un" þarkýsýný öðreteceðim, giderilmez piþmanlýklarý geri alacaðým kanlý gelincikler güzelliðiyle akþamýn.
Sen, bitimsiz hüzzamla ýslanan, buðulu billûr hangi meneviþli kaldýrýmlarýn sesine, gözyaþý yakýyorsun tükendi sab-rü tahammülüm...adýný sormuyorum artýk zulmetme bana, yüreðim can çekiþiyor, izbe sokaklarýmda marmara’dan çaldýðýn bulutlarý giymiþsin son pozlarýn en güzelisin, Ýstanbul kokuyor üstün baþýn.
Ne zaman seni düþünsem, uçurum olur yastýðýmýn yarýsý sen, cennet bahçesindeki manolya aðacým daha kaç kenti vuracaksýn alnýndan küçüksuda kollarýnda uçuþurken çocukluðum (sandým ki: Boðaz’ýn içinde bir fakir Orhan Veliyim) gözlerim nemli, bir þeylerin hasreti var içimde anladým ki: taklit bir ressamýn fýrçasýymýþ öykümüz.
Nuri Daðdelen Özder-Ýzmir 3/5/2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.