* Çal, Çingenem Çal *

* Çal, Çingenem Çal *


Gözlerinle seyreyle, bir kuþun kanat çýrpýnýþýný
hâlâ münasip tarafýmda aðlayýp duruyorsun
has olmayan bir gönül, ne anlar aþktan
sen, beni düþünme, ben yalnýz deðilim
binlerce i mge çoðaltýyorum, dökülmüþ eteklerinden
ne zor, bir ömrün tam ortasýnda Ýstanbul’u özlemek.


Bu þehrin en tenha sokaklarýnda koþuyorum
burcu burcu Sultantepe kokuyor
sevincimden baþtan baþa boþalýyor damarlarým
gözleri gözlerimde, elleri ellerimde bir Üsküdar’lý kýz
sanki tenime bir ateþ deðilmiþçesine.


Ne zaman ondan dudaklarýma deðse bir muhabbet
takýlýr kalýrým bir ud sesine
her telinde satýr satýr hikayemizi yazdým
çal, çingenem çal, herkes duysun bitmeyen aþkýmýzý
bir eski þarkýdýr payýma düþen
güftesi benden, icrasý Müzeyyen Senar’dan.


Çal, çingenem çal
bir garip mi aðlýyor uzaklarda?
gözlerim doluyor
ayýrma ellerini ellerimden bu akþam
duygularým kürdilihicazkarda
sen, bilemezsin
hangi trenler kalkýyor içimden
efkarým aðýrlaþýrken
yeniliyorum içimdeki Ýstanbul’a
elimde deðil, çingenem...



Nuri Daðdelen
Özder-Ýzmir
27/4/2012
Saat.16.15
Sosyal Medyada Paylaşın: