Zifiri Olana İthafen (Ah Gece Gibi Kara Süveydâ)

Gecelere dönük bir rüzgâr,
Rüzgâra dönük bir uçurtma,
Uçurtmaya dönük bir çocukluk var bugün içimde.
El yordamý sevinçler, hüzünler, yýkýklar, batýklar, lar lar lar…

Yok, yok, bu gece þiir yazasým hiç yok.
Zaten havamda da deðilim.
Alný kýrýþýk bakýþlar var sadece etrafýmda;
Gözler içe dönük, görüntüler yanýlsama…
Herkes, “Herkes!” demiyor,
Herkes, “Ben!” diyor.
Kimse, “Sen…” demiyor.
Oysa,
Oysa sen,
Ah sen!
Hislerim sana mahzen!
Ah!
Ah bir bilsen!

Aklýma gece yarýsý iþittiðim ahlar geliyor,
Vah vah
Deme sakýn bana,
O ahlar benden geliyor.
Donuk donuk bakýyorum ayaza.
Ayaz donuyor, ben donuyorum.
Sahi ya gece…
Ah gece!...
Sensin zaten beni bu hallere koyan.
Gündüzün nesi var?
Aramýzý hep sen bozdun gece!
Sahi ya suskunluk ne güzel konuþuyor, baksana.
Ey gece!
Ýnsanlar þu anda yarý ölümü yaþarken,
Ben neden tam ýzdýrabý çekiyorum?
Yaptýðýn iþ deðil gece.
Oysaki hep sadýk yârin ben oldum.
Güneþe inat olsun diye,
Geceleri senin oldum,
Gündüzleri uyudum.

Emre GÜLBÜZ
otuznisanikibinoniki

Sosyal Medyada Paylaşın: