Dilemma
I.
Kendimi kaybettiðim “suçlu bir an”
Ýþte iki ara bir deredeyim
Yoksul bir zamanýn içinde
Çelimsiz hayallerin peþindeyim
Yolsuz bir düþünceyle
Yýldýzlarý kýsýlan yalnýzlýðýmý
Dolu dizgin sürmekteyim
Kat kat yarýnlarým yok benim
Keçilerini kaçýrdýðým
Aynalarda kasýlý gölgelenmemi
Kazýdým gerçeðimden
Bir ihmalle günahlanýp
Gailendiðimden beri
Guslettim her cürmümü
Ben uzun boylu ve yakýþýksýz
Nacizane bir yalnýzlýðým
Küflü kavgalarýn içinde destelenip
Ýçimi tutan kurumlaþmayla
Ölmüþlüðümü saklýyorum
Koyulaþan bu simsiyah karanlýða
Düþen ýþýk yansýmlarýný
Cývýl cývýl bir yaþamak sanýyorum
II.
Þimdi “bir umut sýzýyorken” kalbime
Þehla sözcükleri sustum bir bir
Dilimi kestim yankýlanan sesten
Uzak iyilikleri hayallenmekten
Olmayan bereketleri dillenmekten
Tanrý olmayanlara sýðýnmaktan
Vazgeçtim ömrümü kirletmekten
Artýk kuruþuna kadar hesaplýyorum
Vaktin her anýný ö(mr)nüme dökerken
Yaþadýðým her dünü kaybedilmiþ
Ýçinde ki ýþýðý sönmüþ mutlulukla hizalayýp
Hýz veriyorum nefesime daha kudretli
Daha bereketli yarýnlar için
Ben kendini bilmeyi iþ edinip
Yegane meþgalem kýlana kadar
Yaþama azminde deðildim sebeplerin
Sülalesiyle bir mevkii edinmemiþtim
Þimdi sür(ül)düm bir mermi gibi
Yüreðimin namlusuna en has nefesimi
Ve en yðit adamlarýmla cenk ediyorum
Kendimi kuþattýðým haksýzlýklarla