Ýlk insaný çaðýrdým dün gece
dilini dilimlesen tavþan kaný sohbeti var
yatýya kalasý yorgunluk ne ki
gözlerinde sürme ne gezer
saðýr sultan sanýrsýn adalet diye baðýrýr
elinde bir dal yaprak
sulak topraklarda fidan sayýlýr
dünya nedir diye sordum
bir avuç tohum içinde mezar yeridir
yaðmur yaðmasa aðlamak ne çare
güneþ doðmasa rüzgarý kim tutar
insan dilinin önünden düþmese
ayaðýnýn altýndan ýrmaklar neye yarar
Ya yaradandan bahset dedimdi
sustu
sustu
sustu...
yaradan dedi eliyle
ellerime bir bak
yaradan dedi gözüyle
gözlerime bir bak
yaradan dedi içinden
düþünce gözünden yaþlar anladým
su niye var
hava niye var
toprak niye var
güneþ neden var
gece gündüz kardeþtir dedi
bir düþün dedi
doðum ile ölüm kardeþtir dedi
bu sefer ben sustum
sustum
sustum
sustum....
baktým kurudum su içtim
su bitti yaðmurda gitti
mevsimlerden yaza
kurak bir çölde tek baþýna kaldým
düþündüm
düþündüm
düþündüm
ilk insaný sende bir düþün
bir gece önceden bize küsmüþ
bize küsmüþ ise neden küstü bir düþün
küsmek ne ola ki bir düþün
sana hiç güneþ küstü mü bir düþün
belki ruhun küser de giderse bedenden
öldüm deme
küsmeden önce insan olmayý bir düþün
sonra sus
sus
sus
Allah büyüktür ölmedin henüz
sana küsmedi sen ona sevin
o halde sevin
sevin
sevin
ilk insaný bir düþün
bir gece...
Ümit Berhami / Ýlk insaný bir düþün
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.