Mor þafak çökeltisi gök/yüzü
Geceden kalma hüzün
Çöle maya atmýþ karanlýk
Haset kuþlar kanat çýrpar uzaklardan
Pencerede sýra sýra þýmarýk fesleðen dizili
Kök atar zillerinden topraða amansýz köpekbalýðý
Dolaþýr pusuda fütursuzca
Aymaz köstebekler söndürse de þavkýný
Tanrýnýn ýrmaðý yýkasa da içini
Paklamaz kirlettiðin nefsini
------
//
Perdesini aralamýþ bir aþk girer içeri
-Sonsuza kadar çaðlayan yaþam seli-
-Her gün “sen” doðuyor gözlerimi açtýðýmda odama
Sýcacýk bir tebessüm/ sevgi dolu “günaydýn” sevdama//
Doldurup gözlerini içime can/çiçeðimi
Nar þurubuna bandýrýp böðürtlen dudaðýný
Ýçiyor sessiz sedasýz ve yeminsiz
Ardýndan bir yudum çay kokusu deðer uzaklardan nefesime
Þekerinde eritir özlemini dilim
Ýnce bardaðýn belinde kalan dudak izi
Ve kaderin yazýlmýþ keskin çizgisi karýþýr
Semaverde kaynayan harlý ateþe
Titrerken seherin yeli göðümün coðrafyasýnda
Ýkliminde bekler kýnalý elma kurdu
Olur da!
Ardýç dikenim/ çalý süpürgem deðer bazen dudak kývrýmýna
Fýrtýnam boran olup aksa da mavi nehrine
Yine de;
Yaðarsýn muson yaðmurlarýnla yüreðime
Kandýrýr damarlarýmda kuruyan susuzluðumu
//Dilime ses olsa da kayan yýldýzlar
Rotasýný hasrete çevirmiþ gözlerim þimþek çarpmasý
Nefessizce beklediðim puslu akþamlar//
Ve
Gün boyu gün/eþi maskelerim yüzüme
Göðsüme doldurduðum nefesim olur/
Diyet’i düþünmeden çekerim içime
Sevgine acýktýðým sensiz zamanlar
Ümmü AÞCI
(ÜMA)