KÜL GÖZLÜM

Kara gözde buldum belamý.
Bozuldu pusulam,
feleðim þaþtý.
Bir gecede erdim serseriliðe.
Issýzda buluþtum yaðmurla,
delice rüzgârla koþtum.
En afili delikanlýydým ayak takýmýnda.
Kýnsýz hançer gibi gezdim þehri;
duvarlara saplandým,
taþlarý kanattým,
yaraladým yollarý.
Zenginler mahallesinde nam saldý naralarým..

Yeþil gözde baharým geldi yeniden.
Üç cemre birden düþtü gövdeme;
birden bitirdim zehir zemheriyi,
ayazýmý attým penceremden..

Mavisinde balýk oldum oltanýn ucunda;
þaþkýn
ve avanak.
Dalgalarda daðýldý yüreðim.
Suda yitirdim belleðimi,
silindi geçtiðim yýllar.
Yeniden býrakýldým derinliðime,
yine kendime döndüm.
Oysa ne kadar güzeldi,
sevdiðimin avuçlarýnda çýrpýnmak!

Þimdi,
bin yüzlü,
yangýnlarýmda ilk kurtardýðým kül gözlü bir sevdiceðim var;
ne zaman kalbini soyup koynuna girsem,
yataðýnda çýngar çýkar.


ö.n.
Sosyal Medyada Paylaşın: