Hazanla kararan yemyeþil doða;
Baharla dirildi kendine geldi.
Nisan yaðmurunu emdikçe ova;
Bilcümle canlýnýn çehresi güldü.
Hayat yeraltýndan üstüne çýktý,
Diriliþe sebep ýsý, ýþýktý,
Güneþ taze gelin nazýyla þýktý;
Güzelliði sis’i bin parça böldü.
Bülbülün goncaya güle hasreti;
Bitti ve daðýldý ruhi kasveti,
Dili tutulmuþtu, buldu nusreti;
Karga hasedinden, çatladý, öldü.
Karýncalar rýzýk için yayýldý,
Kelebekler uçtu gören bayýldý,
Arý çiçeklere bala koyuldu;
Tasarýmý yapan, görünmez eldi.
Renk renk uçurtmayla doldu gökyüzü,
Masmavi bir tavan oldu gökyüzü,
Þimdi, kimliðini buldu gökyüzü;
Âlemler ötesi, devasa göldü.
Bir gün gibi, bir yýl, geride kaldý,
Hay ismiyle Hâlik diriliþ saldý,
Hayat tabiatta tekrar rol aldý;
Bahçenin mutlusu, misk kokan gül’dü;
Bilcümle canlýnýn çehresi güldü…
Salih Yýldýz…19.04.2012
.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.