MEDİNENİN GÜLÜ

Medine’nin gülüne salâ, tu selam olsun,
Ona hayran gönül’e Nuru ilahi dolsun.

O bizim önderimiz,
O bizim rehberimiz.
Dâima artar lakin!
Hiç azalmaz sevgimiz.

On sekiz bin Âlemin, yaratýlýþ sebebi,
Güzel neyimiz varsa hepsi onun eseri.

Nuru ilk halk olunan,
Rabbimizin habipi,
Sýkýntýdan bunalan,
Gönüllerin tabibi.

Ýlk þefaat ilk insan, Âdem ile Havva ya,
Halbuki yýllar sonra, gelecekti dünyaya.

Her nebi müjdeledi,
Ahmet gelecek dedi.
En son haberi ise,
Ýsa Rûhullah verdi.

Ve dünyayý kapladý, kop koyu bir karanlýk,
Akla gelen ne varsa yapýyordu insanlýk.

Bu katmer katmer zulmü,
Bir güneþ yýrtar ancak,
Emâreler görüldü,
O nur artýk!Doðacak.

Abdullah tan intikal, etti de Âmine ye,
Bunalan ruhanîler, baþladýlar gülmeye.

Doðumunda ortalýk,
Aydýnlandý bir anda.
Yýkýldý samaniler,
Ateþ söndü ýranda,

Güzel bir bahar günü nisan yaðmuru gibi,
Nura gark oldu âlem, çünkü gelmiþti nebi.

Günler çabucak geçti,
Geldi yirmi beþ yaþýna,
Hatice-tül Kübra yi,
Ortak etti aþýna.

Yaþ kýrk oldu olgunluk, zirvelere ulaþtý,
Nur daðýnda Cibril-i eminle karþýlaþtý.

Artýk baþladý davet,
Önce en yakýnlar dan.
Çile ki hem ne çile,
Çekemez hiçbir insan.

Ýzdirap o hal aldý, yurdundan çýkardýlar,
Hazreti Sýddýk ile Medine ye vardýlar.

Tamda yirmi üç sene,
Canla baþla vazife,
Veda haccýnda veda,
Eyledi ümmetine.

Ýþ bitince gel emri ulaþtý, sevgiliden,
Ashabý hüzün bastý, sarstý gayet derinden.

En büyük emaneti,
Hazreti Kuran! bize.
Sarýlýrsak! kurtuluþ,
Ümidi hepimize.

Verilen tasarrufa melekler hayran kaldý,
Ümmeti olmak için birçok nebi yalvardý.

Þefaat ummak için,
Yazdýk bu mýsralarý.
Ey nebi sen! Kabul et,
Salâ tu selamlarý…
-----------------------------------------------
Medine’nin gülüne Salâ tu Selam olsun,
Ona hayran gönül’e Nuru ilahi dolsun.
Þiirdeki hatalar kusurlar bize kalsýn.
Güzellikler var ise okuyanlarýn olsun…

…….Salih yýldýz…02/03/2008








Sosyal Medyada Paylaşın: