...
Bir nefeste tüketilip ,yüksekten býrakýlan sigara külü gibi daðýlýyorum sen aklýma gelince :(
Ýnsan bir akþam üstü, ’mutlulukdan’da sýkýlýp, mutsuz olmak ister...
Aþk, sabahlara kadar uyumayýp þiirler yazmaktý düþümdeki sevgiliye ölmeden önce...
Ýnsanlarýn hareketleri konuþmalarý çok yapmacýk geliyor artýk bana ,ve boðulmamak için kaçýyorum insanlardan ,nereye gittiðimi bilmeden...
Ýnan hiç ama hiç yalnýz deðilim , Yanýmda her gece bir deðil dört tane duvar var ayný sen ...
Ölüm gibi aklýmdasýn, ya gel ya öldür yoksa bu sessizlik kulaklarýmdan kan getirecek biliyorum...
Gel; ölüm gibi gel ama , Elin; elin olmadan gel ýhlamur çiçeðim...
Bu gece derin uykumdan nefes nefese kan ter içinde uyandýðým da anladým ki bile bile ayakta su içmek gibi bir þey seni sevmek…
Bir zamanlar yüreðim beynime tecavüz ediyordu ,þimdi ise beynim yüreðimi eline geçirmiþ kürtaj yaptýrmaya götürüyor...
Yüreðim bakýmsýz bir mezarlýk gibi , kaybettiklerimin sayýsý çoðaldýkça aklýma hakim olamýyorum...
Bu gece’de gelmedin sevgilim
Hiç gelmediðin kadar yoktun bu gece
Bekledim, çaresizce bekledim
Dün geceden çok bekledim
Bu gece’de gelmedin sevgilim
Adým çýkmýþ O’na ; ’O’ bir türlü inanmýyor bana...
“Bir sevgiliyi ömür boyu yüreðinde taþýyamayacaksan, o sevgilinin yüreðine taþýnmaya kalkýþma...”
Sen, Leyla olmak isteseydin ben Mecnun olmayý bilirdim..
Hiç bir dilde anlatamadým yalnýzlýðýmý, yokluðunda çok üþüyorum ýhlamur çiçeðim ...
...
Sen þimdi mýþýl mýþýl uyurken .., düþünde gezinmeyi ne çok isterdim ýhlamur çiçeðim ...
...
Ankara’da bir kuru ayaz yüreðim de kara kýþ bedenim sensizlikten
titriyor , hissediyorum bu gece Ankara’da sensizlik
doruða ulaþacak...
...
Ansýzýn rastladýðýmý düþündükçe, çýldýrtan sinsi mayýna; senin adýný verdim.... Sende Mayýn gibisin ne zaman nerde karþýma çýkacaðýný bilmeden yaþýyorum seni...
...
Bu ölüm sessizliðini öyle bir boz ki, ölüm orucunu bozar gibi olsun;
huzura durdukça huzur bulayým, ne istediðimi bir bir anlatayým o zaman sana ;
hem seni sultan edeyim gönlüme, hemde kendimi bulayým bir ömür gözlerinde ...
Aþk; en þiddetli fýrtýnada sevgiliyle el ele yürüyebilmekti ve el eleyken ölüme dahi gülümseyebilmekti...
Bazý insanlar yüreðini her geçen gün kirletmiþ, sen ne kadar uðraþsan temizlesende izi bir türlü gitmezmiþ ...
Bu gece seni düþünmemeyi düþüne düþüne ömrümün tükendiðini hissettim...
Kalbim gittikçe küçülüyor ’’karýnca’’ gibi hissediyorum kendimi küçük ufacýk bir aþk kýrýntýsýna gülüþüne bile muhtacým ya þimdi ...
Siz benim palyaçoluk yaptýðýma bakmayýn; Canýmýn yandýðýný kimse bilmesin istiyorum...
Bazý yürekler , beyin ölümü gerçekleþmiþ aþklarý ile ömürlerini tüketirler ve hiç bir zaman doya doya gülemezler!
Heyacandan uyuyamadýðým bu gece
ilk kez ellerini sýkýca tuttuðum yaðmurlu o sabah geldi aklýma...
bir gün dizelerimde kendini tanýyamadýðýn gün
bende sana güleceðim gökkuþaðý yüreklim!!!
Gidiþin, geliþin kadar canýmý yakmadý... Oysa her ayrýlýk beni darma daðýn eder komaya sokardý!!!
insan bir akþam üstü yanýbaþýndaki parlak ýþýktan kaçýp, çok uzaktaki karanlýðýn içinde kendini bulur...
inanma sen benim yaþadýðýmý duysanda, yokum ben gittin gideli bu dünyada...
Hiçbir þey istemiyorum aslýnda hayattan; tek istediðim hiçbir þey yapmak. öylece durmak, düþünmemek bile...
çýkartsakda birbirimizi hayatýmýzdan, çýkmýyor iþte yaþadýklarýmýz akýldan!!!
Aþk kokan bir akþamda ; O vefasýzýn, seni unutamadýðýný düþünüyorsan yýllar sonra, boþuna çabalama ve unutma sen onu unutamazsýn!!!
Bu yarým yamalak aþkýn orucunu, aklým erdiði günden bu zamana ben tutsamda!
Bayramýný hep sen yaptýn doya doya...
Bu yarým yamalak aþkýn orucunu ben tuttum, bayramýda benim hakkým!!!
Seni sevmek; bir ay oruç tutup
bayram gelince
bir gün bile oruç tutmayan bir adamla, el ele görmekti...
Özleminden delirdiðim bir gece bir anda karþýmda görünce, dilimin tutulmasý;
bir sene oruç tutup sadece Kadir gecesi oruç tutmamak gibi birþeydi ey sevgili...
Gidiþin ölmeden diri diri kefenlenip morg’a býrakýlmak, geliþin ise cenaze namazý kýlýnacakken sil baþtan baþlamaktý...
sen çýkýp gitmiyorsun ya aklýmdan, geçemiyorum ya kokundan sevdandan; sýra sýra güzeller dizilse karþýma ne fayda, gökkuþaðý yüreklim ah söyle ne fayda...
Aþk ; gece ile gündüzün birbirine karýþmasýdýr...
Aþk; çaresi bulunamayan her hastalýðýn, en etkili ilacýdýr...
Sana ben küsmeyeceðim ,buz tutmuþ cesedim küsecek paramparça olmuþ bir halde ,avaz avaz baðýracaksýn belki gitme diye ama ne çare bulunmazki ölüme bir çare...
Neden þiir yazmýyormusun artýk diyenlere onun yokluðunda nefesi bile zor alýyorum diyorum anlýyorlar, birde sen anlasan sensiz yaþamanýn nefes alamadan yaþamaya eþit olduðuna ...
özleminden çýldýrdýðým bugünlerde tek boþ vaktim uyumak...
Aklým erdi ereli belimde silahým elimde telsizim le ,ben hep seni özledim .......m!
Gözlerden yaþ akmaz yanar yürek
Býrakýp giderse candan çok sevilen
seni düþünmediðimi sanarak yazdýðým þiirler, seni seviyorum ile baþlýyor, seni çok özledim ile bitmiyor! Sensizliðin içimdeki bu sessizliðin sonu ölüm sanki...
kalemim tükenirse eðer, kanýmla yazacaðým þiirimi!
sadece sen hissedeceksin bu gece, kýna yak pas tutmuþ yüreðine...
Bir ikindi vakti, yokluðunun acýsý birden hafifledi.Bir akþam üstü ise söylediðin acý sözlerin içimde yanan aþkýný söndürdü dedim sustu...
Kerhane gibi bir kalbin varsa, giren çýkanlarýn sayýsýný tutamazsýn...
Fazla zeka aþk’ýn fahiþesidir...
hayalinin kalbime bu saatler de yaklaþýp usulca ben öldüm, ben bittim, bekleme artýk beni diye fýsýldamasýndan...Her güneþ doðuþunda daraðacýndaki asýlý sevdamý gözyaþlarýmla seyretmekten býktým usandým...
Ne kadar acý verir bana, bir Þehidin mezar taþýnda çiçeklerin düþüne yatmak..
Nefes almam kimilerine olsada ölümcül keder, ah güler geçerim ne fark eder! Tek bedduam Rabbim kalbinize göre versin olur...Bilirim tek kazanan kalbi doðrudur...Takmýyorum sanýlsada bir garip canýn acýsý yüreðimde yurt olur zamansýz kanar durur!
kalemim tükenirse eðer kanýmla yazacaðým þiirimi sadece sen hissedeceksin bu gece kýna yak pas tutmuþ kalbine...
bir günde dört mevsimi yaþýyorum sen aklýma gelince, senin taaaaaaa
alt dudaðýnýn kenarýndan öpeyim...
Ben, sana anlatamadýklarýmdan sorumluyum, anlattýklarýmdan deðil!
Aþk; en þiddetli fýrtýnada sevgiliyle el ele yürüyebilmekti ve el eleyken ölüme dahi gülümseyebilmekti...
Geciken baharýn kulaðýndan tutup ayaklarýna sermek için düþtüm yollara...
Günümü günahla gün etmek deðil niyetim merak etme sevdiðim..
Bakarsýn ama göremezsin, görmek inanmaktýr ama asýl gerçek hissetmektir...
Son nefesimi vermeden ellerimi tutacaksýn hayali ile tahammül ediyorum yaþadýklarýma...
yalan söylemeyi ögrendigimde iyi bir sair olacagima inamaya basladim...
iki yaþýnda kaybolan yaramaz bir çoçuk gibi çaresiz ve sessiz yaðmurun altýnda yürüyorum bilmediðim sokaklarda...
Alper Tunga Karakoç