YOKSUN

Yataðýn boþ,
odan saðýr,
haberini aldým bir gece önce,
"sobayý yaksýn" demiþsin,
sobayý yaktým anne
sen yoksun.

Hazýrlýklý olmak yetmiyor,
ölüme hazýrlýk olmuyor anne,
gündüze varmýyor kimi sabahlar,
uykuya doymayan gözler,
ilgiye susamýþ sevmeler,
yaþanmamýþ yaþanmýþlýk ötesi,
býrakarak mutluluðu bir yana,
gözlerinin kapanmadan,
açýk kalýp gitmesi.

vicdanýný sorgulamak,
yapmak istediklerini
kenara koyup yarým yamalak,
umudu keserek ilerilerden,
öylece hep geriye
bakakalmak.

Sobandaki kömür yanmaz,
odun kararsýz,
kaplamýþ ortalýðý duman,
sensizlik isyana durmuþ,
sen yoksun
söndü sönecek soban.

Sesini özledim daha ilk akþamdan,
varlýðýna alýþýlmýþ mekanda,
her taraf darmadaðýn,
tabaklar bile,
durmuyor durduðu yerde saatler,
ayrýlýk anýný alýp yakýna,
ölüme zamansýz koþmak
kýsa yoldan ulaþmak;
bu ne acele.



Mekanýn cennet olsun anneciðim...


16 Nisan 2012



Sosyal Medyada Paylaşın: