YOĞUDU

Ben daha küçücük çocuk yaþýmda,
Ekmek bulduyusam soðan yoðudu.
Dokuz baþ nüfusla sofra baþýnda,
Yiyen bulduyusam doyan yoðudu.

Dert eksilir derler anlatmak ile,
Her nere vardýysam yaným da çile.
Henüz daha yedi yaþýmda bile,
Ana bulduyusam babam yoðudu.

Her günde yarý aç yarý tok idim,
Cebimde bir kuruþ harçlýk yokidim.
On bir sene böyle okul okudum,
Defter bulduyusam kalem yoðudu.

Haceli emmim hayrýna bi elbise saldý,
Onuda bir yakýným elimden aldý.
Hediye bir gömlek kravat geldi.
Pantolon bulduyusam ceket yoðudu.

Ayakkabým delik çorap yýrtardý,
Fakirlik eksilmez daim artardý.
Devlet asker etti sanki kurtardý,
Mektup bulduyusam tütün yoðudu.


Yokluk bizi böyle yondu, yokladý,
Her güreþte beni yine hakladý.
Baþ köþede durdu sonum bekledi,
Fýrsat bulduyusam halým yoðudu

Herkes bizim gibi fakir mi derdim,
Yoksa sade biz mi merak ederdim.
Ula,Bir zeytini üç kez ýsýrýp yerdim,
Zeytin bulduyusam peynir yoðudu.

Sümme haþa halimi dert etmiyom,
Bu yokluðu bizde biliriz diyom.
Daha þimdi bile korkarak yiyom,
Çayý bulduyusam þeker yoðudu.

Yokluk atlýyýdý benle yarýþtý,
Her yarýþ da beni yel gibi geþti.
Kadâni gurbette bir garip kuþtu,
Dayý bulduyusam emmi yoðudu.

Kadâni’yem Rabbim emrine þükür,
Fakir altýn olsa bir yaný bakýr.
Anam Mehri, babam bir garip Bekir,
Yaðý bulduyusa tuzu yoðudu.

Ozan KADÂNÝ

Sosyal Medyada Paylaşın: