Þiir kalýr en sonunda elinde avucunda
Dilinin kilitli karanlýklarýnda
Þiir kalýr, açýk unutulmuþ pencereden
Uykularýna fýsýldayan rüzgârýn
O anlara ait olmadýðýný anladýðýnda
Ne yalan söyleyeyim
Solan balkon çiçeklerinin ömrüne dokunduðumda
Canlanmalarý için çok dua etmiþtim
Ne su, ne toprak
Ne güneþ, ne þefkat olamadým belki de
Belki de çok geç kalmýþtým çok erken çýktýðým
baðlýlýk yolculuðumda aþka
Sahi ya
Öpüþmeyi öðrendiðimde
Dudaklarým bana ait deðildi
O kadar çok örttüm ki çýplak yokluklarý
Gizlemek býçaðýyla suskun kadýnlar doðurdum
O kadar çok gittiler ki
Kal
Gitme diyemedim hiçbir zaman onlara
Alýþkanlýk buydu belki de
Arkalarýndan sende mi demeyi unutan hüzünler
Bana onlardan daha tanýdýktý
Bir þiirin baþlangýcý gibi
Daha tanýdýktý iþte kalemin kömür gibi izi
Mayhoþ bir þarap tadýyla
Yalnýz ve sekizde sekiz kusurlu olmayý
Yani yaþamayý öðrendiðimde
Onlarý unutmayý da öðrenmiþtim
Hüznün lüksü buydu
Þiire açýlan bir kapýya dönüþmek
Sahi ya
Öpüþmeyi öðrendiðimde
Dudaklarým bu günahlara suydu
Ve gün geldi
Son verdim arayýþlarýma
Bulduðum her an bana ait olmayan
Ama bana dönüþen acýlarýn
mahkûmiyetime kurtuluþuydu
Onlar þiire dönüþürken
Onlar uyuyordu
Onlar kaldýrýmda yabancý bir kelime
Onlar kalabalýklara karýþan noktaydý belki de
Ýtiraf ediyorum
Birçok kez ayný odaya girdim farklý nefeslerle
Birçok farklý benden geriye kalan olmadý hiç
Þafak vakitlerinde doðan sessizlikle iþledim cinayetlerimi
Yaþatmak için ölmek gibiydi
Açgözlü gözyaþlarý çiseliyordu / kalanlar bana hiç benzemiyordu…