Bana Sorma

Ýnsan olmayý çoktan unutmuþ,
Onlarca kalabalýklar arasýnda
Yalnýzlýða hüküm giyiþimi
Bana sorma!
Bana sorma ne olur.
Anlatamam!
Acýdan çýrpýnan, yüreðimin halini
Bir görebilsen.
Boðazýma düðümlenen hýçkýrýklarýmdan
Acze düþen kelimeleri
Ve
Kifayetsiz kalan cümleleri,
Bir anlayabilsen…
Bir duyabilsen! Arþa dayanan feryatlarýmý.
Bana sorma ne olur beni.
En azýndan;
Yalnýzlýðýmý paylaþtýðým kaldýrýmlara,
Hýçkýrýklarýmý yedirdiðim, sokak lambalarýna
Ve
Bir de sokaklara sor beni…
Ama bana sorma!
Bir yetimin baþýný okþarcasýna,
Saçlarýmý, samimiyetle okþayan.
Dostluðunu ve serinliðini
Ýliklerime kadar hissettiðim.
Esen yele sor.
Daðlara!
Taþlara!
Yollara! Sor beni.
Sor ki;
Söylesinler sana…
Karanlýk ve soðuk gecelerde,
Gökyüzünü üstüme,atlastan yorgan yapýþýmý,
Buharlaþan umutlarýmý,
Ve
Hayallerimin,yerle yeksan oluþunu.
Ýþte! böyle bir anaforun içinde,
Yalnýzlýk koynumda çýrýlçýplak.
Hulasa, her þey benden uzakta,
Ben, her þeyden uzaðým…

05.06.2003
Ahmet Dut


Sosyal Medyada Paylaşın: