giderken
ýþýðýmý aldýn gözlerimden
hayatýmdan renkleri...
yaþama
tek bir renkle bakmayý öðrendim
körler gibi...
acý da olsa
varlýðýn yerini
yokluða býraktý...
sayende hüzünlü bir
devir teslim töreni baþladý
içimde...
bu sýradan bir
nöbet deðiþimi deðildi
caným yanýyor
sol yaným acýyordu
sen giderken
bana yokluðun miras kaldý
senden
arta kalan anýlarý
ganimet bildim kendime.
senden kalan
son izleride
hayal torbama doldurdum.
gönül rafýma
kaldýrmadan önce
bozulmasýn diye tuz yerine
gülüþlerini de kattým
arasýna...
bir kaç tatlý sözle
hafýzamda sakladýðým
o ceylan bakýþlarý
her gece koynuma aldým da
yattým.
sen giderken
yokluðuna
selam durmak zorunda kaldým.
hüzünlere
kapý araladým.
acýlarý meze yaptým
yokluðuna.
þerefine
kadeh kaldýrdým
resmine bakarak
Muharrem Pala
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.