her gece uzanýrdý göklere ellerim
dokunurdu hep
yanlýzlýðým
ay (a)
acýrdý
gülümserdi
yýldýz kayardý
ben sensiz sessizlikleri dinlerim
IÞIK rüzgarýnda olurdu
her zaman ki ýslýðýnda
ýslandýðým yaðmurlarý saymadan
katre katre düþerdi kapalý odalara
seni yeþertmek için þiir
ýsýlanýrdý toprak
içine çekerdi...
benim dýþa vurmadýðýmý toprak bilirdi
kabarýr kanardý
tek farkýydý orantýsýz tuz oraný
aðlamak için yaðmur
göz için tuzlu bir bitkiydi aþk
büyütülmesi gereken...
çoraðýndaki bir yüreðe
yada
kuyusuna giren bir Yusuf’a
yada
El/ver/me den
ayrýlan bir meczubun velisinden ayrýlýþý
yada
çölde açan gül gibi...
dokundum bir kere tenine
iþte o an
gördüm çiçeklerdeki rengini
EL/VER/ME eðer gideceksen bu baharlarda
hele de benim üzerime kar yaðacaksa...
el ver kal benimle....HEP...