Mor halkalý gözleriyle tüm çektiði acýlara raðmen gülümsemeye çalýþýyordu, gülümsemek yüzünde eski bir dosttu nede olsa. Hastane kokusu ilk zamanlar midesi bulandýrýyordu, o hep denizi koklamýþtý, saçlarýný rüzgara emanet etmiþti. Þimdi saçlarý da yok, o ipeksi saçlar sökülmüþtü sonbaharda yapraklarýný döken aðaçlar gibi. Küçük ama çok istediði hayalleri vardý, sürekli ayný þeyleri anlatýrdý. Hatta bunu düþünerek o acýlarý unuturmuþ. Masal gibiydi, balýkçý kasabasýnda bahçeli bir evde yaþamaktý tek istediði, denizin dudaðýnda. ’Denizin dudaðýmý olurmuþ deme sakýn diye eklemeyi de hiç ihmal etmezdi’ Belkide hiç gerçekleþmeyecekti. Bu aralar unutkanlýkta baþlamýþtý, bazen babasýnýn adýný unutuyordu.Unutmak, en çokta bu yýkýyor insaný. Sevgilini anneni babaný dostlarýný hatýrlamayacaksýn. Gece ýþýklar söndüðünde yorganýn altýna hýçkýra hýçkýra aðlayacaksýn, yastýðýn ýslanacak. Yorgun bedenin karnýna býçak sokmuþlar gibi acýyacak, bunu hiç kimse anlamayacak. Kurduðun düþler gönlünden kaçarcasýna gidecek, düþlerin seninle saklambaç oynayacak. Saklanmayan sobe... Bu genç yaþta bu kadar acý ve bu kadar erken ölüm yakýþýr mý yüzüne. Çocuklarýný sevemeyecek, burnunun direkleri sýzlayacak bunlarý düþününce ve baðýra baðýra aðlayacaksýn. Belki de unutkanlýk için üzülmemeli, anneni, babaný, sevgilini, dostlarýný unutmak, siler belki de her þeyi siler belki de tüm gözyaþlarýný, tüm acýný.
Sosyal Medyada Paylaşın:
serkan deniz kurt Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.