korkak martı

O sabah çok erken uyandým, kahvaltýmý ayak üstü edip, sýrt çantamý kaskýmý alýp dýþarý çýktým. Ýstanbul da arabayla bir yere gitmek güzel bir günün içine edebilirdi! Haftada bir kaç kere bine bildiðim motorumu çalýþtýrdým kalp atýþlarým þimdiden hýzlanmýþtý, bir süre motorun sesini dinledim. Klasik bir þarký gibiydi.
Kaskýmýn içinde hafif bir melodi geliyordu ’Ezginin günlüðü Martý ’ çalýyordu. Motor kullanmak beden olarak yorsa da ruhen dinlendiriyordu beni. Ýki saatlik yolun son yarým saatinde heyecanlanmaya, korkmaya baþlamýþtým. Korkuyordum çünkü; yükseklik korkum vardý. O yamacýn ucundan kendimi boþluða býraktýðým o ilk sahne ne kadar güzel görünse de, beni korkutuyordu. Bu korkuya raðmen bunu zevkle yapacaktým.
O yokuþu týrmanmaya baþlamýþtým, yanýmdan eþli grup halinde otomobiller, motosikletler geçiyordu. Bu uzun yolun ardýndan nihayet o yamaca gelmiþtim, kalabalýktý. Ýçimde çocuksu bir sevinç vardý. Ýlk ata bindiðim an geldi aklýma seviþirken her iki kiþininde orgazm olmasý gibi bir zevkti bu. Hazýrlýklar ve sýramýn gelmesi bir buçuk saati bulmuþtu. Beklemekten nefret ediyordum.
Ve cýlýz adýmlarla koþmaya baþladýk dizlerim titriyordu, aslýnda tüm vücudum titriyordu. Kendimi kontrol edemiyordum, yükseklik korkuma raðmen atladýk. Gökyüzünde süzülmeye baþlamýþtýk. Kendimi çýplak hissediyordum, rüzgarýn yüzüme vurmasý ve kulaklarýmda ki o uðuldama. Güneþe dayanamayan yeþil gözlerim kýsýlmýþtý ve yaþlar akýyordu. Gökyüzünde süzülürken aklýma bir sürü güzel þey geliyor ve nedense yere indiðimde hepsi üzerimden uçup gidiyordu. Gökyüzünden aþaðýya bakmak insaný daha da çok korkutuyordu.
Sekiz ya da dokuz yaþýndayken bahçemizde bulunan tek katlý kullanýlmayan piriketten örülme bir kulübe vardý. Aðaçtan pekte kullanýlmadýðý için saðlam olmayan birde merdiveni. Arkadaþlarýmýn oyunundan sýkýldýðýmda yada birine küstüðüm de ’en çokta anneme küserdim’ o saðlam olmayan merdivenden düz zemine çýkýp külebenin tam ortasýna sýrt üstü yatar, gökyüzünü seyrederdim. Biraz kenarda dursam düþeceðimden korkardým. Yaþýmdan büyük düþler kurar kendime bir dünya oluþtururdum. Bu benim en çok keyif aldýðým oyundu. Hatta tel ve makaradan yapma arabamdan bile çok seviyordum düþlerimi. Annemin sesiyle daldýðým düþlerden uyanýrdým ve hiç gitmek istemezdim. Çok sonra büyüdüm, ama o korkuyu hala üzerimde taþýyordum.
Korktuðum için motorla sürat yapýyordum.
Korktuðum için yamaç paraþütü yapýyordum.
Korktuðum için aþýk oluyordum sonunu bile bile.
Ben korkularýyla beslenen, hala çocukluk düþleriyle yaþayan küçük bir adamým ...
Sosyal Medyada Paylaşın: