ÖZLEM

( Kadýköy 998)

Hasretinle her nefes dudaðýmý yakýyor ,
Gözlerim , bin bir ümit , yollarýna bakýyor.
Sana malum olur mu , periþan halim ,
Dualarým seninle , dönmen için , sað ,salim .


Çýkaramam kulaðýmdan , bülbül sesini ,
Bir tutku ki gönlümdeki , aþkýn eseri,
Durduramam ne arzularým ne de hevesim ,
Ne baharlýk , ne de yazlýk , bil ki her mevsim.

Sensiz hissederim, içimde ölüm korkusu ,
Seninle yaþarým bu günü , belki , sonsuzu ;
Elim telefona gitti de , her seferde , döndürdüm ,
Sana dönük duygular, alevliyken söndürdüm .


Sana hasret kapanmasýn yaþlý gözlerim !
Kulaklarýmda çýnlarken sýcak , tatlý sözlerin.
Bil ki ,yalnýz Sana mahsus kaldý ,sonsuz özlemim ,
Görünüver bir daha , belki benim son demim .


Sesini duymak tutkusu , gider diye , hoþuma ,
Basmak ister parmaklar , telefonun tuþuna ;
Düþünceler takýlýnca , o suna , bu suna ,
Vazgeçerim aniden , uðraþlarým boþuna .


Derde þifa olan ilaç , acep nerede ?
Hint’te mi , Çin de mi ?, gidip bulayým !
Yitik þansým gülmez mi ki , bir kere de ?
Seni bir an önce bulup , mutlu olayým !





Sosyal Medyada Paylaşın: