susuyordun, saat on ikiyi on geçiyordu, rüzgar vurmuþ saçlarýn uçuþuyordu, dalgalandýkça boðuluyordum.
susuyordun, ve bu susmalarý öyle iyi biliyorduk ki, korkup sesizliði bozmaya cesaret edemiyorduk, azar azar yitip gidiyorduk.
susuyordun, susuyorduk, deniz vuruyordu yüzüne, martýlar düþüyordu birer birer, ve bir anda kalktýn, saat on ikiyi on beþ geçiyordu, hiçbir þey demeden ardýnda býrakýp gidiyordun.
ve sonrasýnda, geceler bouy susmalar benimdi, susarak bölündüm, yenildim, yenilendim. susmak bize paydý, kabullendik, sessizliðin huzurunda.
þimdi dünyanýn bütün dillerinde seni susuyorum, bütün lisanlar sus pus olmuþ seni konuþuyor, elimde kalanlarla yepyeni bir evren kurdum, bilmiyorsun, gittiðin günden bugüne susuyorsun..
Sosyal Medyada Paylaşın:
gorkem19 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.