Hüzün. Ayrýlýklarýn olmazsa olmazý. Ne tür ayrýlýklar vardýr bu hayatta? Kaç türünü gördüm? Bilmiyorum. Ama hüzün olmuþtu hep. Gri renkli yapraklar gibidir hüzün. Bir yaprak nasýl gri olur? Ateþe düþmüþ kül olan yapraklarýn rengi gri deðil de nedir? Ateþe düþmüþ kül olmuþ yüreklerin rengi de yaprak grisidir. Yapraða yeþil yaraþýr, insana ise hüzün... Gridir yani. Olgunlaþýrsýn, olursun. Ayrýlýðýn yalnýzlýðýn uðramadýðý yürekler hamdýr. Yalnýz olabilmeyi bilmeli insan. Geceleri uyurken yalnýzlýðýna sarýlmalý, yalnýzlýðý yalnýz býrakmamalý. Umudun rengi beyazdýr. Ölümün ise siyah. Ölümlü hayatlara umutlar ekeriz. Sonunda yalnýzlýðýn hüznü çýkacaktýr karþýmýza. Yani gri. Gerçekleþmiþ ya da gerçekleþmemiþ olsun umutlar, ne farkeder ki? Umudun ölüm karþýsýnda vereceði mücadelenin sonucunu bilmeyen var mý? Zaten o yüzden gri. Beyaz siyaha akar. Ýnsan kalbi ise griye döner. Yani hüzün ve yalnýzlýk doðaldýr. Doðumdan itibaren siyaha hücum eden beyazn coþkusu bir gün bitecektir. Siyah ise o bilindik sabitliðiyle... Ve son. Siyah. Baþladýðýn gibi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
gorkem19 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.