Abdurrahman (Apo) Emmi

Yollar geçit vermiyor her taraf kar fýrtýna,
Birkaç vefalý dostu almýþ salý sýrtýna.

Kalmadý þu dünyada çekmediði bir çile,
Bilmezdi hiç saf kalbi ne üçkâðýt ne hile.

Önce eþi yürüdü Mevla’nýn kollarýna,
Sonra da Apo düþtü ahretin yollarýna.

Eþinden miras kalan beþ tane sübyan vardý,
Dört tanesi erkekti bir tane bayan vardý.

Adaletten yadigâr iki küçük hediye,
Bilmediði bir yere verdi evlatlýk diye.

Kâh bekçilik yapardý kâh çobanlýk yapardý,
Doðruluða, mertliðe, insanlýða tapardý.

Çoðu zaman oturur bir cigara yakardý,
Gözleri derin derin bir boþluða bakardý.

Öyle kolay deðildi çoluk çocuk geçimi,
Kurtulurdu derdinden bir sigara içimi.

Uykusuna örtüydü kýrk yamalý gocuðu,
Bazen eþini özler bazen iki çocuðu.

Aslýnda varidatý yerindeymiþ önceden,
Hatta birkaç bin dönüm tarla kalmýþ dededen.

O zaman bilinmezmiþ tarla tapan kýymeti,
O yüzden elden gitmiþ ne yazýk ki kýsmeti.

Çocuklar hasta oldu kuru ekmek yemekten,
Apo geri durmadý “Þükür Yarab” demekten.

Bir gün karný doyarsa bir gün aç yatýyordu,
Gün bitmeden ruhunun güneþi batýyordu.

Ara sýra gelirdi babama iç dökerdi,
Kalýn dudaklarýný iki yana bükerdi.

Ununu babam verir bulguru Rýza dedem,
Bakardý ufuklara gözleri badem badem.

Duyduk ki bir kýþ günü hastaneye almýþlar,
“Umutsuz vaka” deyip ertesi gün salmýþlar.

Yattýðý metruk oda olmuþ bir kuþ kafesi,
Astým hastalýðýndan tüketmiþ son nefesi.

Þöyle baktým geriye yaþananlar an oldu,
Yýkýldý evi barký her þeyi viran oldu.

Çocukluk yýllarýmýn hayalleri tüllendi,
Sanki o eski resim cana geldi dillendi.

Hatýrasý duruyor ruhumun belleðinde,
Elerim o günleri hýfzýmýn eleðinde.

06.04.2012 Kütahya

Sosyal Medyada Paylaşın: