Acının Yan Etkisi

Tel örgülerin çevirdiði,her adýmýn mayýna basma tehlikesi olan,
Boþ bir araziye bakýyordu çocukluðumun geçtiði ev..
Oyuncak bildiðim el bombalarý vardý yanýmda,
Özgürlük isteyen kalemime inat,
Sürgün yiyen kelimelerimin;yarattýðý o huzursuzluk gün be gün artýyordu..
Mutsuzdum sanýrým !
Bir ölümü daha karþýlayabilir mi ? gözlerim bilmiyorum..
Mermiydi,dilimin sarf ettiði her bir cümle.
Taziye ye kapalý bir kalpten geriye kalan kalýntýlarý toplamaktý;þimdiki düþüm.
Korkak’dýk..
Biz hiç mayýn diye aþka basmamýþtýk,bu yolda !
Zordu bir hayli engebelli..bodur aðaçlarýn eþlik ettiði..
Zamanýn kum saatiyle yana yatýrýlýp durdurulmasýydý !
Sabahýn o yüzümüze vuran þavkýný öpmek;hayli yürek isterken-
Yine yeniliyordum hiç gitmeyecek olan sevgiliye..
Uyumak istiyordum !
Ne olduðunu anlamadan bir patlama oldu galiba hatýrlamýyorum..
Ölmüþtüm neticede cansýzdým.
Topraðýn soðuk tarafýný hissediyordum,
Ne diyebilirim ki ?
Ýlk defa ölmemiþtim sonuçta;severek öldüðümü var sayarsak.
Bombalar acýtmamýþtý beni bir aþkýn ihaneti kadar !
Ölmüþtüm iþte toprak beni bekliyordu.
Ruhum giderken benden;
Son kez gülüyordum ben..
Belki de son kez üþüdüðümü hissediyordum...

ELif YýLmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: