Çocukluk Diyorum Büyüdü Artık

Çoðu kez yapamazsýn bunu dediklerinde;güldüm hayata,
Bir bakýþýn aþk olabileceði ihtimalini anlatmýyordu önceleri büyüklerimiz.
Ýyiliðin ödülünü sunarken birileri kötülüðün cezasýný unutuyordu aslýnda,
Mülkün temeli olan adalet.

Çocuktuk..
Oyun telaþýndan baþka bir telaþýmýz yoktu,
’Akþam ezanýndan önce evde ol sakýn geç kalma.’
Sözünü ezberlemiþ olsak da annemizin bir numaralý tembihi idi hala,
Babamýzýn ulan kime çektin sen böyle eþþek oðlu eþþek diye sorduðunda,
Sana baba diyemedik asla,
Sakladýðýmýz sýrlarda hep annemiz ortaktý,sýrdaþtý,daha çok arkadaþtý.
Kardeþlerimiz hep þantaj konusunda birinci sýradaydý,
Yeri geldiðinde de sýrtýmýzý dayadýðýmýz birer duvardý.
Komþu sohbetlerinde en çok yapýlan dedikodular arasýnda yer alýyordu hep,
Benim kocam böyle,oðlum okuyor kýzým ev iþlerinde beceriklidir,
Diyaloglarý..

Büyüdüðümüzü bir türlü kabullenmedik,
Hep pamuk þekerin tadý vardý aðýzlarýmýzda..
Ayakkabýlarýmýz yýrtýk olsa da mutsuz deðildik asla.
Çünkü oyundu her þey bazen aðlayarak kazandýðýmýz birer zafer.

Ama biliyor musunuz ?
En çok çocukluk yakýþmýþtý bize
Bir de dizimizde ki kanayan yaralar..

ELif YýLmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: