Nereye gittiðini bilmiyorum gözü kapalý yürüdüðüm yorgun yollarýn,
arkamda býrakýyorum yaþanmýþliklarin yanýmda yaþanmamýþ ne varsa,
adýna yayýlan ölüm masallarýný,
dolu gözlerle yalvaran ýstanbul’u,
hiç bir zaman kafiyeli olmayan tekdüze dizeleri,
ve dokundukça kanayan yaralarýmý tarif eden bütün betimlemeleri...
Gece iner suyun kýyýsýna,
oyar beynimi derin düþünceler,
gölgesi düþer sonra hayalinin yakamoza,
ve yalnýzlýk usulca uzanýr dizlerime...
Sürekli çoðalan bir keder bertaraf ederken sýnýrlarý çizilmiþ yüreðimi,
her zamankinden daha çok iman ediyorum var olmayan gerçekliðine...
Hesaplarý yapamadým,
tahmin edemedim bu telaþlý yol halinin boyutlarýný,alevlendirdikçe ruhum bedenimi,
yapýþýyorum yakasýna boþ sayfalarýn "sen" gibi...
Konuþuyorum bir saniye bile ara vermeden,
biliyorum artýk susmak yorar sessizliði...
Vedalarýn derin sýzýsý acýtýr bir o kadar da,
uyuþturdugum düþünceler son bir hamleyle bakýyor gözlerime,
bu kadar kolaymis demek,
seni bulmadan yitirmek,
sonsuza kadar kaybetmek ölümlerce...
Dokunma artýk!
Incitme yaralarými Yar!
Dokunduðun her zerrede istanbul kokar...
Kanatma yorgun kalemimi,
bereketi kaçmasýn sonsuz cümlelerimin,
asýlý kalmasýn boþlukta,yenik düþmesin zamana kelimeler,
gözlerimden avuçlarýma düþerken cemreler...
Sensin sahibi yine riyakar dizelerimin,
söyle kimlerin duasýnýn amini’sin Ey Yar?
Sana yaklaþmadýkca anlamý yok sensizligmn...
..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.