Eprimiş Hüzünler Ardılı

sarý bir geceliðe benziyordu toprak
sýcak sýmsýcak yemiþ gözlü bir yazdý
yanýma yaklaþtýðýný anlamadan
uzaklaþtý umutlarýnýn tazeleniþi
acýlarýmdaki hep son defalýktan
toprak ilk defa soyundu ilk gençliðime
daha iyi tanýdým akarsuyun nazýný
sana yaklaþtýðýma hiç piþman deðilim
kirpiklerinin çipilleniþine
ölüm kadar uzak...

uzak noktalarý merak etmekle geçen ömürde
akþam alacasýnýn ani ve keskin batýrýþlarý
gri hüzünleri gözlerimin bebeklerine
uykuyla yaklaþtýðým mutluluðu anýmsamamaktý
ve kýþ günlerini hep sensiz geçirdim
içlerinde geliþine yaþanmýþ
odalarýn kokularýnda
eski kumaþlar gibi aðlayýþým
hýçkýrýklar içinde
bir sen misin demek içindi
bak iþte gelmene ben de hep geldim
demek içindi
eski kumaþlar kadar ezik
yýpranýk
eprimiþ hüzünler ardýlý...

haber etmedim hiç dileklerine
senin için yaþadýðýmý
çocukça bir yalaný yaþamaktý
ayrý ayrý tekliðimiz
raðmene raðmendik
yokuþ aþaðý
kafa üstü
öyle ki
ayaklarýmýzýn hýzýna ayak diremedik
hiç mi hiç inkar edememdi üstelik
kahverengisine deðil de bakýþlarýnýn
kahverengisinin masumca üzerime eðiliþine
esir oluþumu...
ben en güzel özgürlüðümü sende yaþadým
bakýþlarýna esir olma özgürlüðümü
oyun çaðý çocuklarýnýn yorulmak
sevdalarý gibi içten
doðal
hesapsýz...


(seni düþünürken felsefe yapýyorum
seni düþlerken þiir yazýyorum
seni anarken roman yazýyorum
seni söylerken þarký söylüyorum
en güzel sensizlik
benim sensiz sensizliðim)

varmýþsýn gibi yaþýyorum aslýnda
yaþamýnýn sensiz bir yorumunu bulamadým
þu anýna kadar devamlý ölüþümün...

soluðunu nasýl saklýyorum bilsen
içimdeki deðirmenlerin kanatlarýnda
bir an nefes almasan
çarpmaz endiþeli kalbim...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: