(4:32' DE BÜYÜDÜM BEN...)

(4:32’ DE BÜYÜDÜM BEN...)

Altý yaþýnda bir çocuðum ben.
Saat 4:32 de vurdu aniden...
Önce sarsýldýk.
Sonra yýkýldý evlerimiz...
Evlerimiz kerpiç diye bizi suçladýlar.
Sormadýlar bile yiyecek yemeðiniz varmýydý diye...
Fakirlik dediler geçiþtirdiler bizimkiler...
Ev sözü verdi Baþbakan amca.
Kardeþlerim ölmeden veremezmiydi..?
Þimdi ben kiminle oynicam...?

Zaten kimin dilindeydiki bizim güzel köyümüz?
Yedi kerpiç iki beton ev ...
"Gördünüzmü yýkýlmadý beton ev"..!
Üç kardeþimi, annemi ve Teyzemi kaybettim ben o sarsýntýda.
Amcam tuttu elimden kaldýrdi beni taþ yýðýnlarýnýn arasýndan.
Herkes periþan etrafýna bakerken...
Ben oturdum kardeþlerimi bekliyorum...
Duydumki taþlarýn altýnda kalanlar ölmüþ...
Ýþte o an büyüdüm ben..!

Kardeþlerimle birlikte gömüldü o naciz bedenim...
Aðlayamadým bile arkalarýndan...
Büyüktüm, erkekler aðlamaz derlerdi ya ...
Gizli gizli kimse görmeden sildim göz yaþlarýmý elbiseme...
Geride kalan çizdiðim resimlerdi artýk...
Toplarken o resimleri þunu dedim içimden;
"Artýk daha güzel ev hayelleri kurcam ve çizcem...
Bunlar ancak bir çocuðun çizeceði þeyler"…

-Joker

Sosyal Medyada Paylaşın: