Zor Ankara

Yârim emanettir sana,
Yaralarýn sar Ankara.
Sebep kýl da bir lokmana,
Þifasýný sür Ankara.

Sabýrsýzým eviyorum,
Hep sinemi dövüyorum,
Canýmdan çok seviyorum,
Hallerimi gör Ankara.

‘Neme gerek’ diyemem ki,
Gül yüzüne doyamam ki,
O çekmesin kýyamam ki,
Derdin bana ver Ankara.

Dilimdeki duamdýr o,
Gece gündüz rüyamdýr o,
Yaþamýmdýr dünyamdýr o,
Onsuz hayat zor Ankara.

Derdine dermaný bulsun,
Sað selâmet dönüp gelsin,
Kýnalý koç kurban olsun,
Adaklarým var Ankara.

KURTOÐLU’M umudum sonsuz,
O kalsa da olur bensiz,
N’olur beni koyma onsuz,
Ona kanat ger Ankara.

1994

Sosyal Medyada Paylaşın: