kýrmýzýya süzülür gözyaþý
halini anlamaz kimse
bu þehir hasretinle yanarken
martýlar kaçýþýr; hayaller karýþýr güncesine
suretin ki bütün þehri süsleyen
þimdi kara çaldý güneþ dünya karanlýk
yeriniyor hep mevsimler
rüyalarýnda fýrtýna ve kar
ölüm muþtulanýyor sevgili
çýkamýyor bedenden
ruh ümitsiz ve isyanda
gökyüzü yanýna neden çaðýrýr!
býrakýlýr býrakmalý bilmiyorum
haydi yürü el ele
yýkýlsýn yerle bir olsun
viran olsun bu þehir
sen gökyüzünde yaðmur bulutlarý güneþ yakýsýyken
alnýn takýsýyken kim korkar ki yalnýzlýktan
sana ait gökyüzünün ortasýnda
ötelerde acý ve keder sonsuzlukta bütünleþmek
çaðlarýn sandýðýnda dünyevî arzular
nurlara sarýlýp geçmiþi unutarak
günler yürüyor üstüme
o mavi seherle bezenmiþ artýk
buram buram bu þehri kokladýðýn yeter
kaderini örtün dolunay doðdu doðacak
bulut gözyaþýný akýtsýn bu þehre
güneþ ateþiyle yaksýn:
aþk ki uðultulu yalnýzlýk
yaþamadýn say hiç yaþamadýn
mutluluk ve hüzün arzulara ses verir
yetersiz kalýr hünerlerin
hicabý güzelliðin sarar
mýsralarý sükût
bir sabaha daha bu düþle uyan
ayný kayba yeniden yan
çýkýp gidebil bir kapýdan
bütün þimþekleri yutmuþ
bulutla aðlayarak
sonra beni an; anmak ah ne güzel
aþkýna çizgi çek vuslat kýrýk dökük
bulutlara kanatlanýr özgürlük ýzdýrapla
dudaklarýn arasýndan bir yaðmur baþlayarak
harmanlayarak göðsü içre üzre yaðacak