Hiç, bir kez olsun sensizlik kavramýnýn ne kadar aðýr olduðunu düþündün mü ? Þuan beni uçurumun en ucunda býraktýn ve dizlerimin baðý adeta çözülmüþ gibi. Uçurumun tepesinden aþþaðýya baktýðýmda korkudan daha fazlasýný hissettim. O an önemli olan sendin, senin benim yanýmda olman gerektiði...
Çaresizce haykýrýþlarýmý kim duyabilir ? Sensiz bir dünyayý kim düþünebilir? Pencereme oturup sokaðýn ucunda seni benden baþka kim bekleyebilir ? Bu sorularýn cevabýný bana zaman deðil senin vermen gerekir.
Ne uçurumlar nede sensizliðin verdiði hüzün beni korkutur. Korktuðum tek þey bir ömür bir baþkasýyla birlikte olabilme ihtimalin aslýnda, Yalan söylemiyorum, gerçekleri ancak þimdi görebiliyorum. Görebildiðim tek þey karanlýk odamda bir tek senin varlýðýn.
Sesini duyabilmek için saatlerce gözlerimi kapatýp hayal etmek mi ? Seninle geçen bütün anýlarýmý bir araya getirip günlerce düþünmek mi ? Aðladýðým her an sesimi kimseler duymasýn diye utanan bir tek ben mi ? Kelek kadar kýsaymýþ bizim sevgimiz madem, neden diye sakýn sorma...
Sosyal Medyada Paylaşın:
TansuSoysal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.