Bir efkar vakti bozdum þiir orucumu..
Baþýndan aþaðý dökerek gözyaþlarýmý,
Uyandýrdým kalemimi uykusundan..
Gittiðin Gün deðiþtirdim þiirdeki rolünü
Baþrolde artýk Ben varým ;
Sense figüransýn þimdi..
Belki bir nokta, belki virgül gibi..
Þiire konu olma sýrasý benim bugün..
Senden bahsetmek yok artýk..
Yok bakýþýndaki,gülüþündeki manalarý
Kelimelere yüklemek..
Baþtan aþaðý koca bir "Yokluk" zaten seni sevmek..
Ellerin Yok ,Gözlerin Yok, Gülüþün, Seviþin, Öpüþün.. Yok hiçbiri..
Sen Yoksun;
Ben Yokum..
Bak yine Seni Yazmaya Çalýþýyor kalemim
Yok aþk sözcüklerinin beni umursadýðý..
Yakýþtýrmýyorlar bana kendilerini.
Sende durduðu gibi durmuyor hiç biri üzerimde..
Bi kaç beden büyük geliyor hepsi..
Çöksemde gýrtlaðýna kalemimin,
Ýsmini Karalayýp susuyor yine..
Belki olmadým hiç,
Belki senle birlikte gittim; takýlýp aklýnýn bir köþesine..
Çaresiz kaldýkça böyle;
Yazamadýkça kendime dair birþeyler;
Ýyice daralttým "benlik" çemberini..
Geriye iki seçenek kaldý sadece;
Ya Senden Sonra "Ben" Diye Birþey Kalmadý;
Ya da Senden Önce "Aþk" diye birþey Olmadý.
Nasýl Bir Bilmecedir ki "Seni Sevmek"
Hâla Aklým Almadý..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.