Penceremin önünde oturup elimdeki kahvenin dumaný ile ýsýtýyorum soðukluklarý Yaðmur damlalarý camýmda yüzüme vuruyor beni kendime getirmek ister gibi Bugün acý çekmeyeceðim bugün üzülmeyeceðim müsaade yok buna Kalemimle savaþa gireceðim kelime kasabasýnda Kaldýrýmda yürüyen insanlar destek verecekler bilmeden bana Hatta kumrularým gelecek benimle savaþ meydanýna Kanatlarýyla sözcük taþýyacaklar Ortak olacaklar savaþýma Yaðmur her damlasýný vurdukça camýma irkileceðim Ama geri dönmeyeceðim savaþýmdan bugün yeneceðim Bugün kelimeler kalemimin ucunda tutsak olacak Yada boðulacaðým cümlenin uzunluðunda Her yerime harfler saplanýyor kelimeler beni ele geçiriyor hükmediyorlar benliðime Beynimde kin, kalbimde kötülük, benliðime hüzünler saplanýyor Pencerem yok artýk kaldýrýmdakiler yol almýþ kahvemin dumaný sönmüþ Ne beni kendime getirecek yaðmur nede sözcük taþýyan kumrularým yok artýk Kelime savaþýnýn faturasý aðýr oldu Hayat yolunda maðlup gönülde ise dinmeyen sýzýlar kaldý geriye bana
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cihan-ı İstanbul Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.