ANNE ÖZLEMİ

Okul yollarýnda her sabah, her akþam
Hem uðurlar, hem de karþýlardýn annem
Oyunlar oynayýp birazcýk geç kalsam
Telaþla arayýp soruyordun annem

Uzun boylu, zayýf, esmerce kadýndýn
Herkesin sevdiði Rukiye’ydi adýn
Çok cefa çektin, genç yaþta hastalandýn
Hastayken de bizi düþünürdün annem

Yatakta yatarken öldü dediler
Komþular bakýþýp, göz göze geldiler
Çocuklarý daha çok küçük dediler
Beni kucaklayýp da sevdiler annem

Kalbime ateþler düþtü de kor oldu
Yaþým çok küçüktü, sensizlik zor oldu
Akan yaþtan sanki gözlerim kör oldu
Sen bir defa öldün, bense her gün annem

Yýllarca her yerde, hep seni aradým
Hayalde düþlerde bile bulamadým
Bir bahane bukup gizlice aðladým
Dünyada muradým alamadým annem

Sað olsaydýn eðer, savunur, korurdum
Her zaman dizinin dibinde dururdum
Resmin de yok, olsa, bakar avunurdum
Hayalinle yaþar avunurum annem

Mezarýna gelir, çiçekler dikerim
Diz çöker, oturur, dualar ederim
Topraðýný alýr koklayýp severim
Sel gibi akardý gözyaþlarým annem

Ömürlü hep aðladý, gerçekten gülmedi
Kaderine razý, karþý da gelmedi
Her gün duasýný eksik de etmedi
Sana olan özlem bitmeyecek annem

Ömürlü Aksoy- KIRÞEHÝR
"Ömürlük Þiirler" kitabýmdan
Sosyal Medyada Paylaşın: