Sen ki hasretsin kanayan yaramda.
Güller seninle açar.
Sonbahar geldiðinde,
Yaprak dökerken aðaçlar.
Kaným titrer donarým.
Sen ki hasretsin, aþksýn.
Ýntikam seni bekler.
Parmaklarým alev alev yanar.
Bir hatýran gelir aklýma.
Senin hasretin basar ruhumu.
Tüm çiçekler sararýr.
Daðýlmaya baþlar dört mevsim, on iki ay,
Yýkýk bir hayalin parçalarý gibi.
Sen ki hasretsin, özlemsin.
Uykuya düþman gecelerim seni bekler.
Seni özler bu þehir.
Bu kalem,
Ýçinde ‘sen’ geçen þiirler döker kaðýda.
Dolunay aydýnlatýrken sokaklarý,
Bir kuþ dolanýp durur hayallerimin arasýnda.
Sen ki hasretsin.
Kara bulutlar gelir.
Gidiþinle kuþlar göç eder yüreðimden.
Bir yaz gününü mesela Temmuzu anlatan,
Yada el ele tutuþtuðumuz ýhlamur bahçelerini,
Anlatan þarkýlar dinlerim.
Üþürüm sabahý olmayan gecelerde.
Sen ki hasretsin.
Yaþanmamýþ bir mevsimsin.
Bir zamanlar birlikte geçirdiðimiz saatler.
Sen ki hasretsin.
Umutsuzluk diyorsan bitirelim o her neyse.
Hadi gel,
Mevsimleri deðiþtirelim.
Hadi gel,
Birlikte kýralým umutsuzluðun kalbini.
* EMRE DANABAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.