Nisan artýðý bir gün!
Sobeledi mart k/arasý sabahý
Zemzem içmiþ topraðýn çatlamýþ dudaðý
Buhurlaþýrken güneþin ciðerlerinde
Tut ki! kar yaðdý düþtü yüreðe
Beli bükük yýlgýnlýklar yaðýyordu yapraðýn avuçlarýna
Çamur kokan sokaklarda cebelleþiyordu kaldýrýmlar
Köþe baþýnda titreyen “Mýrnav” ayýrýp gözlerini yerden
Esneyip aç nefesinden sevgiye
Kuyruk sallamak iþveli kaný kuduran gençliðe
Olmadý!
Gün kesiði takvim þafaðý
Yýrtar baðrýný her gecen ömrün
Filesinden dökülmüþtü yýllar
Geçtiði her adým arasý yoksunluk
Ve geçit vermiyordu sarp kayalýklar
Bir yudum suda hapsolmuþluk!
Körebe yortusuyla akýtýrken gençliði
Tut ki, gözü “hiç” açýlmadý yýllarýn aðzý
Ebem damý yaptý kumdan çatýsý dünyanýn
Ve seyrek öptü mutluluk dudak arasý
Ondan mý?kabuk baðlar anýlarýn.!
Heyhat!
Çiftesi pek güçlü hýzlý esen rüzgârýn
Yakýp kavurdu kalburda kalmayan yýllar
Týmar mevsimi geçti þahlandý sonbahar
El kiri akýtýrken sabun köpüðü sularda
Tut ki! Hiç içmedin ecel þerbeti
Tut ki, hiç doðmadýn
Tut ki, hiç sevmedin
Tut ki, hiç yaþamadýn
-Bir avuç toprakta kaldý adýn-
Ümmü AÞCI
(ÜMA)