ben eski bir fotoðrafým
kenarlarý yýpranmýþ
senin her akþam karanlýk çöktüðünde baktýðýn
baba yadigarý bir albümde
sonra aklýný, diz kapaklarýný, geçmiþini yitirdiðin bu evin
naftalin kokan köþelerinin
kahkaha ile mey edilen sohbetlerinin
izleri var porselenlerde / yýllanmýþ koltuk izlerinde
sen aksanýný, hanýmefendiliðini bozup
hiç bir zaman dertleþmedin
bozuk ama Münir Nurettin bir plakla
þimdi
önce caddeye
sonra kabristana bakan bu odanýn
yeþilden kadife perdeleri
seni gizleyemeyecek bilmelisin
ve görmelisin ki
tozlu, macunlarý dökük çerçevelerin arasýndan
aslýnda benim suretim, sessizliðine mühürlediðin
sana dalýp gitmeler yakýþmýyor uzaklara
kokular siniyor duvarlardaki hatýralara
beyaz ama iki yana taralý saçlarýna
çaresizlik dem vuruyor son fasýlda
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.