CANINDAN AYRILAN ÖLÜLER

Kardeþim Tuncer CANYURT’un anýsýna...


1

Hasretle bu þehirde tanýþtým.
Kaygý burada düþtü peþime.
Yüreðimi burada söktüm ilk kez,
burada büktüm boynumu..

Ýlk kez bu þehirde aç kaldým.
Ýlk kez acýlarýma dayanamadým.
Aðlayarak anladým yâr memesinden kesilmenin ne olduðunu.
Burada gördüm etin týrnaktan nasýl ayrýldýðýný.
Burada sezdim gecelerin biriktiðini
ve akýp gitmediðini zamanýn.
Ýlk kez burada ölçüm sabahýn uzaklýðýný.

2

Bu þehri bana sor!
Ecelime bir nefeslik mesafede yaþýyorum.
Yumuluyorum kendime,
kalbime gömülüyor parmaklarým on yerden.
Yüreðimin kovuðunda bir serçe saklanýyor anarþist misali.
Sesimden ürküyor sevda.
Bir çýðlýk fýrlýyor aðzýmdan kurþun gibi.
Öldürüyorum ölümsüzleri bir nefeste.
Baþtan aþaðý mezarlýða dönüyor þehir,
sönüyor bütün ýþýklarý.

3

Bu þehri bana sor!
Yalnýz ben bilirim bu diyarda çýkmaz sokaklarýn nereye çýktýðýný.
Hangi yatýrýn nerede yattýðýný
ve bir iþe yaramadýðýný yalnýz ben görürüm açlarýn açýlan ellerinde.
Yalnýz ben söylerim,
kendini iki dünya arasýnda derya sanan hazrete,
aslýnda kaldýrým kenarýnda birikmiþ su olduðunu
ve güneþin her gülüþünde kaybolduðunu.

Yýkýklarýn altýnda yeþillenerek küflenen canlý türünü gün ýþýðýna çýkararak
aþk kürünü uygulamak yalnýz benim iþim.
Yalnýz ben ibriþim yaparým gök kuþaðýndan
ve her zaman ben baðlarým gelinlerin ince belini.

Bir düþümle düne uðrarým,
diriltirim can kýrýmýna uðrayanlarý;
canlanýr bu duvarlarda duranlar,
toprakta oturanlar.
Tek mucizem bu deðil,
sevdiðim için yaþýyor sevdiklerim.

4

Gündüzü geceden,
geceyi gündüzden ben ayrýrým bu þehirde.
Üzerine ben giydiririm yýldýzlý geceliði.
Ay ýþýðýnda allýk sürerim solgun yollara,
gölgemle sürmelerim kaldýýmlarý.
Ve ýssýzlýkla bezenir þehir.
Bir yýlký atý gezinir sokaklarda.
Benim için aralanýr son evin kapýsý;
alev alýr zaman,
daralýr çember.
Daraðacý olur yastlandýðým her direk.
Yüreðime karýþýr gece mavisi.
Silkelerim yaralarmý bir bir.
Kol açar,
kucaklar beni derisi yüzülmüþ mor dev.

Yalnýz dolaþan bulutun þimþeðinden anlarým gökdaþlarýyla dalaþtýðýný
ve bana nasýl yaðdýðýný ben bilirim yaðmurun.
Yalnýz ben yanarým yokluðundan kurduðum cehennemin dibinde.
Denizsiz bir âlemde orkinos ararým -yana yana- derviþ misali.
Can varsa umut da var.
Onun için sabýrdan dikilmiþtir deli gömleðim

5

Dostlar!
Ben de katýlsam þairler tayfasýna.
Dertlerimi azar azar döksem þiirlere;
ateþle gecelesem,
inleyerek hecelesem kelimeleri,
bilmiyorum ki mýsralar yanar mý?
Alsam yükümü,
toplasam ömrümü yarýnlardan;
taþýnsam cansýzlar mahallesine,
bilmiyorum ki cennet var mý;
yoksa canýndan ayrýlan ölüler,
mezarda da aðlar mý?

Ö.N.

Sosyal Medyada Paylaşın: