Kalbi Buruk

akan caddeler yetiþemezdi
saçlarýnýn gürül gürül akýþýna
yanyana yürürdük güya
sen yürürüm sanýrdýn
oysa yüreðim koþardý
saçlarýndaki o aydýnlýk sokaða
sýðýnmak için
yetiþmek için sesine
ilk ve son mutluluðun...


konuþurken biz
aðaçlar sevmeyi dinler gibi
üzerimize eðilirlerdi
bir sen gülünce hayatý kucaklardým...

hafifçe bir üþüme sarardý
mum gibi bedeninini
çaresiz bir özlem ürpertisi
üþümeyi ve ürpermeyi kýskanýrdým
seni ve ruhunu
tüm benliðimle ve ruhumla
yalnýzca ben sarmak isterdim
portakal çiçekleri henüz açmamýþ olurdu
ilkyaz yaðmurlarý nazlý
biz içten içli...

sen tek gerçeðimsin
yoksul sokaklarýmýn ilk gün ýþýðýsýn
mahþerî kalabalýklarýn ortasýnda
sýrtýma en amansýz býçaðý yemiþçesine
aklýma aldýðýmsýn
geceler boyu azgýn
ve ateþli hýrýltýlarýyla
boðazýma oturan tek vefalýmsýn
ömrümün son aný
son anýmýn ömrüsün...

kalbi buruk öyküler yazdým yalnýzlýklarýmýza
ayaklarýmýn yanýnda masum kumrular vardý
mahzun bebeler oynaþýrken annelerinin tebessümleriyle
öðlen demlerindeyken þehir
bir ihtiyarýn öksürüklü kýsýk ünleminden hemen sonra
kalbi buruk ama olsun
onurlu...

hasta ve kýrýk buðulu camlý zamanlarýmýz gitti
tozlu ve göz deðmeleriyle eski
esintisi iç yakýcý pencerelerdeyiz sanki
her sabah çimen yeþili bir huzura el avuç açan
toprak damlý uzak geçmiþlere...

aðlamak yaþamak olur bazen
hüznü bit pazarý akþamlarda
yeni ve gülen mevsimler ararken
sularý acýmýþ bakýþlarýmýz
yürekler bayat ekmekler gibi un ufakken
aðlamak tam ortamýzda
kökleri ruhumuzdan kopan bir aðaç gibi
dallanýp budaklanýr kirpiklerimizde
tam ortamýzda
kirpiklerimizde
bizden ötedekinde
baþka bir bizde
aðlamak gülmek olur belki...

ben gelmemeni öðrendim yollardan
býraktýklarýma dönüp de hiç bakmamayý
ben büyük kavgalarýn ardýndan
benden geriye kalanlarý
senin bildim
sevgili
ayrýlýðýma cennet kadar uzak olsan da
kýþ ne kadar aðýr geçerse geçsin
gelen bahar bahardýr çünkü...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: