GİDENLER VE KALANLAR
"Suskun bir ah ile sarmaþ dolaþ kendinden gidiyordu".
Titrek adýmlarla uzaklaþan mazinin heyulasý
Gözlerinin ferini de götürüyordu terkisinde.
Geride kalan göz yaþlarý, yalnýzca akþamýn zülüflerini ýslatmaya yetti.
Dudaklarý,su almaya gelenler için buse pýnarýydý oysa.
Gidenlerin kervanýnda her þey vardý
Yalnýz acýlarý býrakmýþlardý kalanlarýn yüreðine.
Artýk buhranlarýn katarý cinnet istasyonuna yaklaþmak üzereydi.
Gök gözlü bulutlar hýrsla savurdu þimþekten kýrbaçlarýný.
Alev saçýldý geceye
Çitlenbikler yetim kaldý sevda enkazýnýn surlarý altýnda.
Vefa dedi hýçkýran bir hoten ceylaný.
Þimalin yamaçlarýndan gelerek misk sunmuþtum
Hani o þaþalý gönül sarayýnýn bahçelerine.
Yok mu dedi..! Yok mu vefa?.
Hey hat.! Sükutun caddelerinde siniverdi yalnýzlýk.
Þimþeklerin gölgesinde yutkundu gençliði
Derken;Apansýz dikileverdi umut gardiyanlarý kalanlarýn tepesinde.
Tutsak dediler,umutlar tutsak.
Tutsak nedir bilir misin hemþerim dedi...esaret elbiseli birisi
Evet dercesine baktý ýslak kirpiklerini kafes yapmýþ bir çift göz.
Az önce gittiler dedi.
Umutlarýmdý vefasýz bir asrýn vagonlarýnda
Fecrin tepelerini aþýp giden umutlarýmdý...
Ünsal Arslankaya.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünsal arslankaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.