En son, Eminönü’nde sen tutmuþtun ellerimi. Avuçlarýnda kaybolmuþtu sensizliðim. Ürkek, kararsýz ve yoksuldum… O gün bu gündür hala üþüyor ellerim. Ve hala hüzünlüyüm… Ne zaman seni özlesem, ýslak pencere kenarlarýnda buluyorum kendimi. Ve bazen de kendimden geçtiðim sabahlar oluyor…
‹Aʟoηє мαη›
Sosyal Medyada Paylaşın:
Borobey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.