Lions ýþýklarý söndü! Prematüre bebekler aðlamýyor artýk. Ana haber bültenleri, hava durumu, Ýnternet mesajlarý, duvar yazýlarý, Bir þehir efsanesi ardýna býrakýlmýþ… Avuçlarýma mutlu sonlar getiren, Buðulanmýþ Ergin gözlerimde, Son duyduðum ses, kalanýn son ihaneti. Belki yalnýzca sokaklarýný dolaþtýðým, Bu þehri terk ediyorum. Boþ bir bavul gibi býrakýp kendimi sokaklara, Sürüklenip gelip geçenle, Ve gidiyorum iþte! Belki de sonsuza kadar. Ve seni de; Kaybolmuþluðun o korkularýnda, Boþluðuna býrakýyorum… Kýçýný kýrýp oturmayý öðrendiðin günden beri, Alýþýlmýþlýðýna inat, birkaç eþya, birkaç öteberi. Donmuþ spermlerim gibi, Hazýr tutuyorum yalnýzlýðý. Gitmek neyse ne! Ne iþe yararsa, Al iþte sana bir yalnýzlýk daha. Alýþta sok onu, “sok” cebine dedim ellerini. Ýstemez toplu kalsýn yalnýzlýðým, Týpký resimlerdeki gibi… Daha fazla kirlenmesin zaman! Güncelle kendini; Kaybolan farlara, sokak lambalarýna, Gelip geçen demir yýðýnlarýna sor beni. Ve koþ kendi yalnýzlýðýna. Asansör hayat, iþine gelirse… Hepsi boþ, sürgün felaket, basit bir aþaðýlýk, Bütün kirli hesaplarýn koynuna at kendini, Kapýlarý kýrýk, perdeleri çekilmiþ, Ýçinden hýçkýrýklar sýzan o boþ antrede Bir fahiþenin yataðýnda ara beni. Þimdi suçüstü bulmalý her þeyi. Þimdi becermeli anýlarý, Yýrtýnarak sessizce ve ölesiye… Tarafsýz bir intihar gibi yaþam, Þimdi bir “son” bulmalý her yerde. Bütün insanlýðýn; Lions caddelerinde yüzlerine tükürmeli. Ne kadar yaþam varsa hepsinden birer parça, Ve sahiplendiðin ne varsa, Savur her þeyi… Bir intihar süsü verilmiþ, Son kadar belki de, Ve belki de sonsuza kadar. Her þeyi yüzüstü býrakýp, Yalnýzlýðý ardýma gömdüm. Ýçinde yeþeren ölünüm ben senin. Ve senin son ölümün; Ýþte gidiyorum…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Borobey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.