Gölgeler

Gölgeler

Duvara yaslanmýþ gölgeler gibidir,
gece karanlýðýnda insanlar…
kalkýp giden ayak izleri vardýr yüreklerde,
yerinde sessizlik býrakan.

Susmak payýma düþer,
sözlerin savaþýndan sonra
velhasýl,
herkesin ki kalpti ,
benim taþýdýðým ise, delik bir bakýrdý.

Sürgün dostluklar kurmuþtuk,
en ufak fýrtýnada, baþka memleketlerin olan
yaðmursuz göz peþinde,
alkýþ tutan avuçlar…

“Kahýr etme” derdi nenem,
zümrüt yeþili gözleriyle konuþurdu
O’da büyümek için aðlamýþ,
bende.

Seviyorum gözümden akan ýrmaðý,
sevdiklerim içinde yüzerken, hiç korkum olmaz
kýyýlarým gam yüklenir,
beni sevmeyenlerin uðramasýný istemem
acýrým,
zamana,
vakte,
gönle…

“Her fert, kendi gölgesinde üþürmüþ”
bilseler,
bizde titreriz,
içimiz acýr,
parça parça koparken, dost yürekten.

Ýþte bu sebepledir suskunluðum,
kýrgýnlýðým gölgelere..
“boþ kalan koltuklarýn yolculuðu,
yüzyýllar sonrasýnýn
meyvesiz
mevsimiymiþ”

Heyhat!
Figan, bir kere yürümüþtür haneye.

Boþ ver desek de, dökülmüþtür hikayeleri içimize,
uzun,
sýcak bir acýdýr…
deðerleri,
ölçüleri kendilerine has.

“Gece karanlýðýnda saklanan gölgeler gibidir dostlar”
gündüz olunca çýkan..
güneþ tam tepedeyken kaybolan..
seninle uzayýp,
seninle adým atan,
arkandan takip eden,
yanýnda sessizce uzanan…

“Velhasýl dost, hiçbir zaman sen deðilsindir”
kendini aramamak lazým,
çok þey beklememek gerek,
dinlemeyi,
anlamayý bilmeden evvel.

Kalem,
kýrgýnlýðýmýn kývrýmlarý içinde,
ancak bu kadar fýsýldaya bildi
gölgeler, nasihatlerini bohçaya sarýp giderken,
“gün, içimde sakladý düðümlerini”

En nihayetinde…
yürek soframda, “aþ” olduðum dost,
kýymetlidir,
uzaktýr,
yakýndýr,
candýr,
kahýrdýr,
“düþman” asla deðildir!
kendi yediðim ekmeði “ona” da uzattýysam eðer,
kapým aralýktýr,
aktýr,
paktýr,
kocamandýr,
“kilitsiz bir merhabadýr….”
ÖZLEM MARÝA ZAFER



15 Mart 2012
19:05




Ümit Demir’e ait olan bu muhteþem resim..içime düþen sessizliði ile bu þiiri yazdýrdý bana…teþekkür ederim kendisine..

Sosyal Medyada Paylaşın: