MAVİ GELİNCİĞİM
MAVÝ GELÝNCÝÐÝM
Bir ince destan geçer yüreðimden
neden?..
Aðlýyor içim sancýlý,
gök gibi mavi olsam ne çare…
Kýzýl saçlarýnda güneþ batýyor.
Süzülüp giden kuþ kanadýnda
anne kokan busedir gözlerin.
Haince koparýlan tüm cümleler,
sorgusuz sualsiz
hangi mevsimden?
Bilirsin,
gecenin yýldýzlarý sonsuzdur,
sen benim “mavi” gelinciðimsin
Nefes aldýkça hayat,
bir tebessümde saklýdýr bütün kainat
Soruyorum sorularda sessiz kalan kelâmý,
bu amansýz özleyiþ
hasretin hangi þefkatinden?
Narindir bakýþýn,
ellerin bir o kadar hüzün…
Koþup giden çocukluðun ardýndan
yüreðinde salýncaklar sallanýr
“Yalnýz deðilim” derim içimdeki sessizliðe
bir özlem,
bir gözyaþý kopar benden.
Sen Ýstanbul kadar umutlu,
ben ise Uludað gibi yorgunum.
Ve.. en nihayet…
Son saat
son dakika hâlâ bekliyorum
kalbimin mehtâbýna doðmuyorsun bugün,
neden? …
ÖZLEM MARÝA ZAFER
Kýzýma…annesinin içindeki hasreti..
7 þubat 2012
Salý 15:00
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem Maria Zafer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.